Het Venijn - Schoot der aarde
Exclusief interview met de auteur Laurent Astier
Het derde deel in de schitterende westernreeks HET VENIJN van Laurent Astier verschijnt binnenkort.
Al drie delen lang raast Emily door het Wilde Westen, op zoek naar wraak… Het Venijn heeft alles van de klassieke western: cowboys, indianen, jachtgeweren en de geur van kruit.
Lees hier het exclusief interview met de auteur Laurent Astier uit de Daedalus folder: DE PLUIM.
Korte inhoud
1900, Oil Town, Ohio. Op deze smerige aarde, waar modder en ruwe olie zich vermengen, verdient iedereen zijn kost met het zwarte goud. Het is de volgende bestemming van Emily die in Oil Town aankomt in het gezelschap van de kleine Claire en Susan, een vrouw die ze op haar weg heeft gered. Ze gaat er aan de slag als lerares, met Mary Mc Cartney als schuilnaam. Zo hoopt ze Drake, de tirannieke oliemagnaat van de stad, te benaderen en te misleiden.
Maar ze houdt er helemaal geen rekening mee dat hij haar verwachtte! Emily wordt ontmaskerd… en door een nieuw stukje informatie over haar moeder raakt ze volledig van de kaart. Het Pinkerton Agency, een handvol premiejagers… het lijstje met mensen die achter haar aanzitten wordt steeds langer. Slaagt Emily erin uit de
greep te blijven van haar tegenstanders en haar moeder te wreken?
Reeds verschenen
HET VENIJN
Derde deel in deze schitterende westernreeks van Laurent Astier
een interview met de auteur
Al drie delen lang raast Emily door het Wilde Westen, op zoek naar wraak… Het Venijn heeft alles van de klassieke western: cowboys, indianen, jachtgeweren en de geur van kruit. Maar voor Laurent Astier, tekenaar én scenarist van de reeks, is Het Venijn nog veel meer dan dat, een kinderdroom!De allereerste tekeningen en strookjes die ik tekende als kind, toen ik een jaar of 8 was, waren westerntekeningen. Verhalen over cowboys en indianen, geïnspireerd op de fumetti (Tex, Blek, Zembla, enz..) van mijn vader en mijn oom, die ik bij mijn oma had opgeduikeld. Toen ik wat ouder was, heb ik gewacht tot ik eindelijk de vergelijking kon doorstaan met de allergrootste tekenaars die zich met al hun talent hadden gewaagd aan het genre: Jijé, Giraud, Hermann, Milazzo, de la Fuente, Serpieri, enz…. Ik had het tekenen zelfs bijna overgelaten aan een andere tekenaar, om de uitdaging uit de weg te gaan. Maar een van mijn beste vrienden heeft me overtuigd. Hij zei dat als ik het niet deed, ik nooit die kinderdroom zou waarmaken… dus ik heb de sprong gewaagd!
Eigenlijk heeft het personage Emily me echt zin gegeven om een western te maken. In het begin waren het gewoon een paar tekeningen, een soort hommage aan het personage Jill uit Once Upon A Time In The West, gespeeld door Claudia Cardinale. Daarna ben ik beginnen nadenken over haar leven. Het leek me interessant een vrouwelijk personage als hoofdpersonage te nemen, op die manier kon ik die periode op een andere manier bekijken. Vrouwelijke hoofdpersonages blijven toch zeldzaam in het westerngenre.
Emily evolueert tijdens het verhaal. Ze vermomt zich, ze neemt valse identiteiten aan, ze leent kenmerken van beroemde figuren uit het westerngenre om onzichtbaar te worden en het spel in handen te nemen. Ik had het idee van een slang omdat ze verandert, een nieuwe huid krijgt. Emily moest ook een schijnbaar gevaarlijke vrouw zijn, een giftig personage. Venijn, dus.
Zoals vaak, als je een verhaal schrijft, zijn er scènes die vanzelf ontstaan, als korte filmscènes die zich afspelen in mijn hoofd. Ik voel dan dat ze als basis en als steunpilaren zullen dienen voor mijn verhaal. Er ontstaat een soort wisselwerking tussen de doordachte helft van de scenarist die zijn universum construeert, zijn scenario opbouwt… en de droomsequenties die hem de houdingen, de opbouw, de situaties, de verhoudingen tussen de personages en dergelijke influistert… Ik had dus het hele verhaal bedacht, maar ik had nog geen idee over het aantal delen dat ik nodig zou hebben om het te vertellen. Ik heb het hele verhaal uit de doeken gedaan aan Nadia Gilbert, mijn uitgeefster, met de rode draad en de flashbacks, en zij zei me dat ik ten minste vijf delen zou nodig hebben.
Ik weet niet precies waar mijn inspiratie vandaan komt. Al wat ik heb gezien, gehoord, beleefd, dient als inspiratiebron voor mijn verhalen. En wanneer ik de personages begin vorm te geven, met hun karakter, hun achtergrond, worden ze vaak autonoom in mijn geest. Als ze in een bepaalde situatie verzeild geraken, zal dat hun reactie zijn, die dan weer tot dat resultaat leidt.
Emily rijdt in het derde deel niet meer alleen rond…Die personages ontmoet ze onderweg, net zoals ik ze onderweg tegenkwam bij het verzinnen van het verhaal. Claire is een soort afspiegeling van de turbulente kindertijd van Emily, ze zorgt ervoor dat Emily kritisch naar zichzelf kan kijken, en haar moederlijke kant komt ook wat naar boven. Susan – die Emily in dit nieuwe deel ontmoet – geeft een beeld van het leven van voormalige slaven na de Secessieoorlog en het zogenaamde verdwijnen van de slavernij… Ik verzin die personages eerst, omdat het verhaal ze nodig heeft, maar nadien groeien ze in mij en worden ze belangrijker, zowel voor mij als voor het verhaal.
Waar heb je je documentatie gehaald?Het leven van Emily moest passen in de grote Geschiedenis van de Verenigde Staten, die periode moest ik dus in detail bestuderen. Als ik aan een nieuw project begin, voer ik altijd uitgebreid onderzoek, op het internet, Wikipedia. Ik bestel boeken, bekijk films, documentaires. Dan laat ik al die informatie insijpelen en schrijf ik verder. Ik check bepaalde informatie en vergelijke verschillende bronnen om er zeker van te zijn dat die gebeurtenis zich inderdaad op die plek op dat moment afspeelt (al veroorloof ik me af en toe wat vrijheid als dat nodig is voor het verhaal). Voor deel 2 had ik, bijvoorbeeld, nog geen precies idee voor de locatie van mijn verhaal. Ik stootte toen op die natuurramp bij Galveston net op het moment van mijn verhaal, die kans heb ik natuurlijk gegrepen.Door de omgeving krijgt mijn verhaal nog een extra dimensie!
Na de Tweede Wereldoorlog is de Amerikaanse cultuur onze samenleving binnengedrongen: door het Marshallplan kwam de helft van de films in de bioscoop uit Hollywood. Als kind keek ik naar La Dernière Séance, een programma op dinsdagavond met de zanger Eddy Mitchell. Hij toonde daar westerns uit de Gouden Tijd (de jaren 50, red.), van Raoul Walsh, Howard Hawks, John Ford, enz. Soms mocht ik er van mijn ouders een zien, soms een deeltje omdat we de volgende dag school hadden. Het begin van een film zet aan het dromen, als kind! (lacht) Ik ben maar één keer in Amerika geweest, in New York. Maar die stad is niet representatief voor het leven van de meeste Amerikanen. Het zou heerlijk zijn geweest om de lange reis van Emily te maken, dwars door dat gigantische land, om locatieonderzoek te doen, plekken te kiezen, landschappen. Maar ik heb noch de middelen, noch de tijd. En het Amerika van Emily bestaat ook niet echt meer…
In het begin wilde ik het tekenen dus bijna uitbesteden, maar ik ben heel blij dat ik het hele project in handen heb. Het duurt vaak een jaar of vijf voor mijn projecten helemaal zijn ontwikkeld, en tegen die tijd maken ze integraal deel van mij uit, ik ken ze vanbinnen en vanbuiten. Tijdens mijn carrière heb ik al vaak samengewerkt met scenaristen, en nu ik wat ouder word, wil ik alleen nog mijn eigen verhalen vertellen. Tenzij ze mij opbellen voor een geweldig verhaal dat ik nooit zelf had kunnen bedenken, natuurlijk! (lacht) Mijn broer heeft me geholpen omdat we deel 2 en 3 hetzelfde jaar wilden uitbrengen (helaas net in het jaar dat er een pandemie heerst). Maar ik ben heel blij dat mijn broer de inkleuring doet, hij doet dat geweldig. We kunnen zonder omwegen met elkaar praten, zonder ego, we kennen elkaar.
Hoelang werk je aan een album?Voor het schrijven, de decoupage, het storyboard, de potlood- en de inkttekening van een deel van Het Venijn moet je toch een jaar rekenen. Ik werk op platen in Raisin-formaat (50x65cm) zoals Jean Giraud deed voor Blueberry. Dat zijn enorm grote pagina’s die krioelen van de details.
Het verhaal speelt zich af eind negentiende begin twintigste eeuw, waarom die periode?Ik vond het interessant om die scharnierperiode te gebruiken. Het is een kantelpunt tussen de Old West, de wereld van de pioniers die zich in het hele land vestigden en de bergen afspeurden naar goud, de grasvlaktes bewerkten om er tarwe te telen, de indianen afslachtten, op bizons jaagden… en de wereld zoals we die vandaag kenen, met het ontstaan van grootsteden, de eerste wolkenkrabbers, de industrialisering, de opkomst van het kapitalisme…
Het Venijn is in de eerste plaats een avonturenreeks, maar ik wilde dat de albums ook onderliggende thema’s hadden die ook vandaag nog van belang zijn in onze samenleving: de plaats van de vrouw in de samenleving, de feministische strijd, pedofilie in de katholieke kerk, de strijd tegen racisme en slavernij, arbeidersopstanden en de opkomst van het anarchisme, over politieke macht en wat de machthebbers ermee doen, enz…
De covers verwijzen naar de vijf elementen: vuur, water, aarde, lucht… deel 5 gaat dus over metaal?Het laatste deel van Het Venijn zal Volle zon heten. Volgens Aristoteles is dat het laatste element, de kwintessens waaruit de sterren bestaan.
Een western schrijven is je kinderdroom, maar wat wil je nog graag doen?Ik heb nog zo veel verhalen in mijn hoofd zitten. Maar de andere droom, als kind en jongvolwassene, is sciencefiction. Ik ben volop bezig met een project in die richting. Maar dat is nog niet voor binnenkort. En ik heb ook nog een persoonlijker, volwassener project waaraan ik ga werken zodra ik de vijf delen van Het Venijn heb afgewerkt!
Het venijn 3/5: Schoot der aarde
Scenario, tekeningen: Laurent Astier
Inkleuring: Stéphane Astier
17 september 2021
Hardcover, 64 pagina’s
Prijs BE: € 19,95
NL: € 20,50
ISBN: 978-94-6394-309-3
22 oktober 2021
Softcover, 64 pagina’s
Prijs BE: € 9,95
NL: € 10,25
ISBN: 978-94-6394-310-9